Flight to infinity... پرواز به بی نهایت...

اندازه، نسبت به چه چیزی؟ نمی‌فهمم. چرا ما باید مبدأ اندازه‌گیری باشیم؟ کوچک، بزرگ... چه تفاوتی دارد؟ ما با الکترون‌ها چه تفاوتی داریم؟ می‌گویند الکترون رفتار دوگانه‌ای دارد: گاه موج، گاه ذره. شاید ماهیت ما هم دوگانه باشد. شاید چیزی که هستیم حاصل اندازه‌گیری درنتیجه شرایط و انتخاب‌هایمان باشد. شاید بر خلاف تصورمان، خود ما اجزای تشکیل دهنده ذرات دنیای بزرگ‌تری باشیم. نمی‌دانم، نمی‌فهمم. اما سرشت من هر چه که باشد یک چیز را می‌دانم: از موسیقی لذت می‌برم، از دیدن طبیعت لذت می‌برم، از تفکر... فکر می‌کنم، پس هستم و تا وقتی که هستم از بودن لذت می‌برم!

۹ سال از عمر این وبلاگ گذشت و هر سال پست‌ها کمتر شدن. سیر محافظه‌کار شدن رو قشنگ تو خودم می‌بینم. کم شدن پست‌ها فقط به خاطر کمتر نوشتن نیست، اگر گاهی هم چیزی می‌نویسم منتشرش نمی‌کنم. امسال زندگی خیلی متفاوت شده. آدم‌ها بدجور به جون طبیعت افتاده بودن و داشتن نابودش می‌کردن. ویروسی به اسم کرونا اومد تا آدما بشینن تو خونه‌هاشون و به اشتباهاتی که مرتکب شدن فکر کنن. تنبیه خوبی بود! این تو خونه نشستن از خیلی چیزا محروممون کرد. از کوچک‌ترین چیزا مثل در آغوش گرفتن عزیزانمون و دیدن دوستان تا حتی رفتن داخل طبیعت و لذت بردن از زیبایی‌های فصل بهار. ولی فارغ از همه‌ی این اتفاقات، دنیا هنوز قشنگه. هنوز هم پنجره‌ی خونه رو که باز می‌کنی می‌تونی آواز زیبای پرندگان رو بشنوی. وقتی می‌ری بیرون می‌تونی از پشت پنجره‌های ماشین تغییر فصل و شادی طبیعت رو ببینی. هنوز هم صدای خوردن قطرات بارون به شیشه زیبا و آرامش بخشه، انگار که فرشته‌ها با انگشتانشون روی شیشه صربه می‌زنن. باید همه‌ی اینا رو دید و ازشون لذت برد. کی می‌دونه که چقدر دیگه برای لذت بردن از زندگی وقت داریم؟ این زمان رو نباید از دست داد.