رد شدن به محتوای اصلی

پست‌ها

نمایش پست‌ها از ژوئیه, ۲۰۱۱

کلبه‌ی خیالی

دو پست در یک روز نشونه‌ی افسردگی مفرطه!!! گاهی دلم می‌گیره، نمی‌دونم چیکار کنم. فقط این‌جا آرومم می‌کنه. مثل یه کلبه‌ی خیالیه که واسه خودم ساختم. هر چند وقت یک بار میام تنها توش می‌شینم و واسه خودم حرف می‌زنم تا آروم بشم. رهگذرا هم گاهی از پنجره‌ش یه نگاهی بهم می‌ندازن و می‌رن. بعضیاشون می‌گن داشت حرف دل منو می‌زد، بعضیاشونم می‌گن عجب احمقیه. بقیه هم بی‌تفاوت بدون این‌که چیزی بگن فقط تصویری از من می‌بینن و رد می‌شن. آدم نمی‌تونه احساس دیگران رو تا تو شرایط اونا قرار نگرفته درک کنه. چند سالی هست، احساس می‌کنم افسرده شده‌م.

سکوتِ شکستن

معمولا وقتی چیزی شدیدتر بشکنه صدای بیشتری می‌ده. ولی دل کاملا عکس اینه. هر چی شدیدتر بشکنه، صدای کمتری ازش درمیاد. گاهی دل آدم همچین می‌شکنه که هیچ صدایی ازش درنمیاد...

قناری کوچولوی من

مطلبی که می‌خوام بنویسم خاطره‌ایه مربوط به سال‌های خیلی دور. یکی از خاطرات کودکیم که هیچ وقت از ذهنم پاک نشد. ابتدایی بودم. فکر کنم کلاس سوم یا چهارم ابتدایی. دایی جونم خونه‌ی ما بودن. یه روز دایی از سر کوچه یه قناری پیدا کردن. یه قناری زرد و کوچولوی خوشگل. از ترس این که یه وقت گربه بخوردش آوردنش خونه. خونه‌مون یه پاسیو داشت. روز اول قناری رو تو پاسیو نگه داشتیم. فرداش با دایی رفتیم از بازار واسش یه قفس خریدیم. آخه تو پاسیو اصلا نمی‌شد نگهش داشت! همه‌ش دوست داشت فرار کنه! یه ظرف آب و ظرف دونه هم همراهش خریدیم. از مغازه‌های پرنده فروشی هم پرس و جو کردیم، فهمیدیم که غذای قناری ارزن و دونه‌ی کتانه. ما هم واسش کلی ارزن خریدیم. قفس قناری رو آماده کردیم و قناری کوچولو رو گذاشتیم توش. خدا می‌دونه که این قناری چقدر می‌خوند. آوازش هم خیلی خیلی قشنگ بود. صبح‌های زود با صدای آوازش از خواب بیدار می‌شدیم، شب‌ها هم با آواز قشنگش می‌خوابیدیم. می‌گفتن نوک قناری کم کم رشد می‌کنه و اذیتش می‌کنه. ما هم یه قند رو دیوار قفسش گذاشته بودیم که بهش نوک بزنه تا نوکش ساییده بشه و اذیت

یادداشتهایی در اتوبوس

روزی که داشتم برمی‌گشتم خونه، تو اتوبوس چیزایی نوشته بودم که بعدا این جا وارد کنم. حالا امروز بالاخره وقت شد تا اونا رو بنویسم. چهارم تیر ماه ۱۳۹۰، اتوبوس تهران - زنجان راننده فیلم طنز ابتدایی‌ای گذاشته تا ما رو سرگرم کنه! من هدفون تو گوشمه و آهنگ‌های تو گوشیمو گوش می‌دم. هر قدر سعی می‌کنم نکته‌ی خنده داری تو فیلم پیدا کنم، نمی‌شه. یه نفر کنارم نشسته. مرتب می‌زنه زیر خنده، دستشو می‌زنه رو پاش و برمی‌گرده رو به مسافرهای دیگه و اون قسمت فیلم رو واسشون تشریح می‌کنه! دیگران بی‌تفاوت، حتی نگاهشم نمی‌کنن. چقدر این فیلم ساده شادش کرده... اول با خودم فکر کردم این بنده خدا چقدر ساده‌ست! به چه چیزای ساده و ابتدایی‌ای می‌خنده. بعد فکر کردم: این چقدر ساده‌ست؟! یا ذهن من به قدری مسمومه که چیزای ساده نمی‌تونه شادم کنه؟ این ساده‌ست یا من مریضم؟! اصلا کی گفته کسی که پیچیدگی واسش لذت بخشه بیشتر از کسی که از ساده‌ترین مسائل لذت می‌بره بیشتر می‌فهمه؟ به این جا که می‌رسم باز دچار تناقض می‌شم. هر کسی دنیا رو از زاویه دید خودش می‌بینه و راجع به دیگران قضاوت می‌کنه. اونایی که دنیا رو مثل خودش می‌بینن تایی

اسپم (هرزنامه(

تو کشور ما مردم به بعضی مسائل اصلا توجه نمی‌کنن. مسائلی که شاید در حال حاضر مشکل جدی واسشون ایجاد نکنه ولی کم کم با گذر زمان می‌تونن مشکل ساز باشن. اسپم یا هرزنامه یکی از همین مشکلاته که کم کم داره جدی میشه. حداقل واسه من که دیگه داره واقعا آزار دهنده می‌شه. تعریف هرزنامه از ویکی‌پدیا : « هرزنامه یا اسپم (به انگلیسی : E-mail spam )، سو استفاده کردن از سیستم انتقال پیام است (شامل اکثر وسایل انتشار رسانه‌ای، سیستم‌های تحویل دیجیتال) که به پیام‌های گروهی و ناخواسته اطلاق می‌گردد. بیشترین فرم شناخته شده هرزنامه، هرزنامه‌های پست الکترونیک است گرچه این کلمه در رسانه‌های دیگری همچون: هرزنامه instant messaging ، هرزنامه گروه‌های خبری ، هرزنامه موتورهای جستجو وب ، هرزنامه در بلاگ‌ها ، هرزنامه در ویکی ، هرزنامه در تبلیغات طبقه بندی شده آنلاین ، هرزنامه در پیام‌های گوشی‌های همراه ، هرزنامه در انجمن‌های اینترنتی ، فکس‌های ناخواسته ، هرزنامه در شبکه‌های اجتماعی و هرزنامه در شبکه‌های اشتراک فایل هم دیده می‌شود. فرستادن هرزنامه همچنان به دلیل صرفه اقتصادی پایدار می‌ماند زیرا تبلیغ کنندگان هی

برگشتم!!!

چند وقتی بود که به خاطر امتحاناتم نتونسته بودم چیزی بنویسم. اما حالا هم امتحانام تموم شده، هم حسابی استراحت کرده‌ام! دیگه واقعا از خوابگاه خسته شده بودم. امیدوارم حالا که خونه‌ام نوشته‌هام شادتر باشن! هر چند، شاد نبودن نوشته‌ها دلایل دیگه‌ای داره که شاید بعدها بیشتر راجع بهشون نوشتم. راستی، من هر چیزی که این‌جا می‌نویسم از خودمه مگر این که آخر نوشته منبع رو ذکر کنم. این شامل تمام جملات حکیمانه‌ی خودم هم میشه! یعنی اگه پایینش منبعی نوشته نشده بود، بدونین از خودمه!!! :)