Flight to infinity... پرواز به بی نهایت...

چهار سال پیش یکی از بهترین خاطراتمون رقم خورد: گردهمایی که در اون همه‌ی دوستان فارغ‌التحصیل مراکز سمپاد زنجان دور هم جمع شدن و یکی از شادترین و بهترین روزهای عمرشون رو با هم گذروندن. تو این چهار سال همیشه دوست داشتیم دوباره همچین موقعیتی جور بشه و بتونیم دوستان قدیمی و معلم‌هامون رو ببینیم و با هم خاطراتمون رو زنده کنیم. اما همه یا اینقدر مشغول کارهامون بودیم که نمی‌تونستیم مسئولیت برگزاری همچین برنامه‌ای رو بر عهده بگیریم یا اصلا انجام همچین کاری رو در توان خودمون نمی‌دیدیم و یا انگیزه‌ی کافی برای انجامش نداشتیم. تا این که بالاخره درخواست‌ها برای همچین برنامه‌ای زیاد شد و همین باعث شد که دوستانمون که جرأت و تجربه‌ی انجام این جور برنامه‌ها رو داشتن انگیزه‌اش رو پیدا کنن، قبول زحمت کنن و برای ساختن یک خاطره‌ی خوب دیگه دست به کار بشن. اول شبیه شوخی بود! بچه‌ها یه کمپین راه انداختن و با انواع شوخی‌ها و مطالب طنز از یکی از دوستان (آقای خیام عسگری) -که همه به تواناییش تو مدیریت و اجرای کارهای بزرگ ایمان داشتن- خواستن که مسئولیت انجام این کار رو بر عهده بگیره. این دوست خوبمون هم بالاخره ...

سلام سمپادی! یادته اون روزا سخت‌ترین سوال ازمون این بود که کدوم مدرسه درس می‌خونی؟ نمی‌دونستیم چه جوابی بدیم! اگه اسم مدرسه رو می‌گفتیم، بعد که می‌فهمیدن تیزهوشانه می‌گفتن «خوب از همون اول بگو تیزهوشان دیگه!»، از طرفی هم نگران بودیم بگیم تیزهوشان و طرف با خودش بگه «تو رو خدا ببین چه بی ظرفیته»! من و تو دوستانی پیدا کردیم که چهار تا هفت سال با هم تو یک مدرسه بودیم. دوستانی صمیمی که هر قدر هم ارتباطشون کم‌رنگ باشه، هیچ‌وقت از احوال هم بی‌خبر نیستن. حس خوبیه سمپادی بودن. یه حس مشترک، با خاطراتی مشترک. سمپادی عزیز، روزت مبارک.