Flight to infinity... پرواز به بی نهایت...

یکی دو هفته‌ی سخت برای خانواده‌ی ما گذشت. تو این مدت فهمیدم مردم چقدر مهربون و خوبن. درسته که ما تو این شهر به ظاهر غریبیم ولی دوستانی داریم که از فامیل به ما نزدیک‌ترن. دوستانی که دل‌هایی به بزرگی دریا دارن و محبتی به اندازه‌ی تمام دنیا و به قول سهراب، دوستانی بهتر از آب روان. من خودم هیچ‌وقت نتونستم اینطوری باشم. این جور وقت‌ها آدم بد بودن خودش رو کاملا احساس می‌کنه. این که افرادی بی دریغ به تو محبت کنن و زندگیشون رو برای راحتی تو دشوار کنن نشون می‌ده که چقدر دل‌های بزرگی دارن. باور کن آدمای خوب تو این دنیا خیلی زیادن. اگر گاهی این مسأله رو فراموش می‌کنیم شاید از تنگ نظری و بد بودن خودمون باشه. از همه‌ی شماها به خاطر محبت‌هاتون ممنونم. ای کاش من هم بتونم مثل شما باشم...

مادرم! بعد از خدا فقط شمایین که تو زندگی هیچ چیز پنهونی ازتون ندارم، فقط شمایین که همیشه درکم کردین، همیشه دلسوزم بودین، منو به خاطر خودم دوست داشتین، هر وقت مشکلی داشتم دستمو گرفتین و نذاشتین زمین بخورم، مثل من فکر می کنین، ... از خوبیا و مهربونیاتون هر چی بگم کم گفتم. منو ببخشین اگه گاهی با کارام حرصتون می دم و اذیتتون می کنم. منو ببخشین اگه شب هایی بوده که مثل دیشب باعث شده م به خاطر من خوابتون نبره. منو ببخشین که باعث شده م همیشه تو زندگی به خاطر من از خودتون بگذرین. منو به خاطر همه ی اذیت ها و بدی هام ببخشین... مامان گلم! دوستتون دارم، دوستتون دارم، دوستتون دارم، با تمام وجودم دوستتون دارم.